Ik begroet een mevrouw, met een krul in de paar sprietjes haar die ze nog op haar hoofd heeft. Onzeker kijkt ze me aan en zegt: “Ik ben niet ziek…. mag ik hier dan wel binnen komen?”. Iedereen is welkom en ik weet zeker dat u antwoord krijgt op de volgende vraag, zeg ik om de dame gerust te stellen. De mevrouw zegt schuchter in het rond kijkend “Ik heb in de loop van de jaren steeds minder haar gekregen en ik wordt er erg onzeker door. Permanent wil ook niet meer want er zit bijna niks meer.”.
Ik nodig de mevrouw uit voor een kopje koffie/thee met wat lekkers. Verbaasd kijkt ze in het rond naar de vele haarwerken en zegt: ” Zo iets zou ik wel willen hebben”, wijst ze met een kleur van opwinding aan. Ik geef haar een compliment dat ze zo dapper is om deze stap te maken. Om niet gelijk de boel te forceren vraag ik of ze bekend is met de vergoedingen en ze reageert met: “Maar ik ben helemaal niet ziek….”.
Ik leg haar uit dat ook bij (tijdelijk) haarverlies of een haarziekte, er een vergoeding mogelijk is en adviseer haar om contact op te nemen met haar (behandelende) arts om een verwijsbrief te vragen voor een vergoeding. En vul dit aan met: “U kunt uit de basis een vergoeding krijgen van €409 euro en eventueel een aanvulling afhankelijk waar en hoe u verzekerd bent.”.
“Mag ik wel iets passen?”,vraagt ze aarzelend. “Mijn man vind permanent erg mooi.” Ik vraag: “En wat zou u zelf mooi vinden?”. Ze vecht tegen de tranen…. Ik begin met uitleg over het binnenwerk en de manier van het haarwerk opzetten. Ik zie haar ongeduld….. zij wil gewoon HAAR (passen). Als we het gewenste model op zetten begint ze te huilen. “IK HEB WEER HAAR”, zegt ze tussen de tranen door.
Geduldig rijk ik haar een zakdoekje aan en laat het even verwerken. Als ze weer wat is bijgekomen vraag ik of ze nog een ander model wil zien. “Mag ik nu iets opzetten wat ik ook leuk voor u vind”, vraag ik? (aangezien dit nog een jonge vrouw is lijkt me dat niet het juiste model)
Ik begin met een vlot kapsel….als ze in de spiegel kijkt begint ze nog harder te huilen… “Ik wist niet dat ik zo knap was”….kan ze eindelijk uitbrengen. Ze begint het leuk te vinden om nog meer te passen. Ik vraag of ze niet liever met haar man terug wil komen, zodat ze samen tot een keuze kunnen komen, echter ze wil NU HAAR. De keuze valt uiteindelijk op het eerste model (dat vindt mijn man vast mooi). Ik leg uit dat haarwerk niet geruild kan worden.
Ik geef haar een compliment en verzeker haar dat ze, als ze eenmaal aan het haar gewend is, straks meer durf heeft om andere modellen te kiezen. Ze kwam met tranen van verdriet en ging met tranen van geluk.
Dit is inmiddels een aantal jaren geleden, inmiddels heeft de dame zoveel lef gekregen dat ze iedere keer met een brede glimlach vraagt: “Wat zal ik dit jaar eens voor iets anders kiezen?”. We lachen nu om de tranen van verdriet van destijds, die nu echt tranen van geluk geworden zijn.
Wilt u een keer haarwerken proberen om te kijken wat u staat? U bent van harte welkom aan de Noorderhaven. In overleg kunnen we ook bij u langskomen.
