Afgelopen maand stonden we met een artikel in het Lourens Magazine. In dit artikel kun je onder andere een stuk lezen over Carolien en haar jubileum, een artikel over permanente make-up en een blogbericht.
”Ze is in de zaak net zo’n vertrouwd gezicht als Layla Koopal dat zelf is. Niet zo vreemd ook: in 2017 is het dertig jaar geleden dat Carolina Patti Waellapea-Haarsma bij Koopal Haarwerken aan het werk ging. Een periode waar ze met dankbaarheid op terugkijkt.”
‘Strikt genomen ben ik al op m’n negentiende in dienst gekomen bij Koopal’, herinnert Caroline zich. ‘Dat was nog bij de vader van Layla. Ook toen al maakte Koopal, behalve voor het theater en bijvoorbeeld Sint-Nicolaas, pruiken voor mensen die in een chemotherapie zaten. Maar ik voelde al snel dat ik het niet aankon. Ik was gewoon te jong. Ik kon toen niet de energie opbrengen om mij voldoende in te leven in wat die mensen allemaal moesten doorstaan. Bovendien is een haarwerk aanmeten een specialisme. Een ‘gewone’ kapper heeft daar, met alle respect, geen verstand van. Pas later – toen Layla in 1987 de zaak overnam en mij vroeg of ik het team wilde komen versterken – was ik er klaar voor.’
‘Ik heb het geluk gehad dat er in de dertig jaar dat ik nu voor Koopal aan het werk ben, de kwaliteit van de haarwerken enorm is verbeterd. Ze zijn nu werkelijk niet meer van echt te onderscheiden. Het zijn echte haarwerken geworden, geen pruiken. Een pruik doe je op voor carnaval of Sinterklaas, maar een haarwerk draag je omdat je er mooi uit wilt zien. Haar is ontzettend belangrijk voor mensen. Je ontleent er voor een belangrijk deel je persoonlijkheid aan. Het geeft je kracht. En je merkt het belang pas, als je het kwijt raakt.’
‘Dat is ook het dubbele: chemopatiënten die bij ons een haarwerk op maat laten aanmeten, willen hier in eigenlijk helemaal niet naar toe. Immers, ze komen bij ons omdat ze met een probleem zitten. Een probleem dat ze is overkomen en waar ze in eerste instantie geen raad mee weten. Het moeilijkste is het proces van acceptatie. Zijn ze eenmaal op de weg daar naar toe, dan staan ze ook open voor een alternatief van het – al dan niet tijdelijk – verlies van haar.’
‘Zijn ze zover dat ze voor een haarwerk gaan, dan betekent dat niet dat ze zich volledig hebben overgegeven. Achter elke klant schuilt een indringend verhaal. Een verhaal van twijfel, angst, verdriet, hoop. Dat maakt ons vak zo bijzonder. Je bent sociaal werker, psycholoog, ja soms zielzorger tegelijk. Je raakt heel vertrouwd met de mensen. Werken is geen werken meer, maar is een belangrijk deel van mijn leven geworden.’
‘En je krijgt er heel voor terug. De mensen komen hier toch onzeker binnen en het is dan fantastisch om te zien dat ze met een stukje herwonnen zelfvertrouwen weer naar huis gaan. Dat geeft mij een ontzettend goed gevoel. Elke keer weer. Dat je iets hebt kunnen betekenen voor ze in een moeilijke tijd die ze moeten doormaken. Klanten tonen hun dankbaarheid vaak door het schenken van bloemen, kaarten, chocolaatjes, gehaakte vormpjes en lieve woorden in ons gastenboek. En daar ben ik heel blij mee. Maar het mooiste is en blijft om te zien dat ze weer wat levensvreugde krijgen. Door zoiets ‘gewoons’ als een haarwerk. Er is niets engs aan dit vak. Het is het mooiste vak dat er bestaat.’
