Gedachteloos wreef ik door mijn haar. Een hele pluk haar bleef aan mijn vingers kleven. Opnieuw ging mijn hand automatisch richting mijn hoofdhaar. Het kan niet waar zijn, dacht ik nog. En daar zat ik dan, met mijn handen in het haar en weer een hele pluk eruit. Mijn mooie lokken lagen levenloos op mijn schoot. Hoezo, dit kan niet, dit ben ik niet! Ik keek vol afschuw en onbegrip in de spiegel. Ik kon wel huilen en werd boos op mezelf. Net nu ik van plan was om mijn haar te laten groeien, viel mijn haar uit. Ik durfde niet langer naar mezelf in de spiegel te kijken, noch mijn haar aan te raken. Niet kammen, wassen en wachten op een wonder? Zo kon ik mij de eerste tijd niet meer vertonen. Hoe zouden ze reageren op mijn werk?
In paniek belde ik mijn beste vriendin op. Ze hoorde mijn noodkreet en zei “ik kom direct naar je toe”. Bij het openen van de deur, zag ik aan haar blik dat ze net zo schrok als ikzelf. Kom op meid, laten we eerst een wijntje drinken. De kurk knalde van de fles en mijn ogen lieten de waterlanders de vrije loop. Ik kan me voorstellen dat je geschrokken, boos en verdrietig bent, maar we gaan een oplossing voor je zoeken. Zoals altijd wist mijn vriendin me op mijn gemak te stellen. Waar drinken we op? We drinken op “weer” een mooie bos haar, goede gezondheid en vriendschap. Laten we daarna gaan kijken of we een oplossing kunnen bedenken.
Op internet speurden we naar alle mogelijkheden bij haarverlies. Er waren meerdere sites met haarwerken, pruiken, hoofdbedekking e.d. De site van Frans Koopal Haarwerken in Groningen sprak ons erg aan. Een vrijblijvende afspraak, grote voorraad van pruiken en mutsjes. De volgende dag gingen we met z’n tweeën naar Groningen. Ik had me ziek gemeld op mijn werk en niet verteld wat de werkelijke reden was.
Aangekomen bij Frans Koopal werden we vriendelijk ontvangen met een heerlijk kopje koffie.We keken elkaar aan en waren onder de indruk van alle uitgestalde pruiken en mutsjes. Na de eerste indruk te hebben verwerkt, kregen we de slappe lach. De verkoopster bleef geduldig wachten. Er werd gevraagd naar de wensen en daarna begon ze met de uitleg. Er werd een uitgebreide informatie gegeven over de verschillen van model, haar en onderhoud. Hierna kon het passen beginnen.
Al bij de eerste pruik waren we er stil van, zo iets moois hadden we ons niet voor kunnen stellen. We keken naar het “haar” op mijn hoofd dat er uitzag als was het van mezelf! Wat fantastisch is dit riepen we beide. Spontaan kreeg ik weer tranen in mijn ogen, maar nu van blijdschap. Na nog een paar haarwerken gepast te hebben en allerlei mutsen voor de nacht (om alle losse haren in op te vangen) bleef de keuze toch bij pruik/ haarwerk nummer een. Het oefenen met op- en afzetten ging veel eenvoudiger als ik me had voorgesteld. Met weer HAAR op mijn hoofd en een tas vol verzorgingsproducten, verlieten we de zaak.
Hoe anders zag het leven er nu uit! Elke etalage keek ik in de weerkaatsing van mijn haar. Wat was ik blij met het resultaat en hoe fijn dat mijn vriendin mij hierin steunde. Samen dronken we een wijntje op een zonnig terrasje. Nu op mijn nieuwe haar, gezondheid en op onze vriendschap. De volgende dag heb ik op mijn werk eerlijk verteld, waarom ik mij gisteren ziek had gemeld. Ik was ziek van verdriet en moest het eerst even verwerken. Mijn collega ’s keken met verbazing naar mijn hoofd. Hoezo heb jij een pruik op, dat zie je helemaal niet! Ik zei, dat is ook de bedoeling toch? Een mannelijke collega die later binnenkwam zei,”meid wat zit je haar leuk”. Mijn dag kon niet meer stuk.
En hoe het verder gaat……Met mij gaat het goed, maar mijn eigen haar is nu helemaal weg. Mijn hoofd is zo glad als een biljartbal. Ondertussen ben ik wel verliefd geworden op mijn (inmiddels meerdere) haarwerken. Elke dag kan ik mijn haarwerk afstemmen op mijn kleding of mijn humeur. Mijn haar is weg maar wat ben ik blij met de hulp van mijn vriendin en zeker het team van Frans Koopal haarwerken.
Marloes
