Ik loop de badkamer in en kijk opzij. Een vriendelijk ogende man kijkt me aan. Het is mijn eigen gezicht, mijn spiegelbeeld. Het gezicht waar ik al 35 jaar naar kijk en wat o zo vertrouwd voelt. Maar toch…. ik zie een man. En als ik mijn ogen sluit, zie ik geen man maar een vrouw.
Want dat is zoals ik mezelf zie. Dat wat ik van binnen zie en voel, is een vrouw. Maar helaas in een mannenlijf. 35 jaar geleden ben ik geboren als man. Maar steeds meer merkte ik dat ik niet kon aarden in dat mannelijke lijf. Ik wilde vrouw zijn, als vrouw leven, als vrouw denken.
Mijn vrouw begreep het aanvankelijk niet. Maar gaandeweg begreep ze steeds meer het verlangen dat in mij brandde. En zo ging ik me thuis, met de gordijnen gesloten, als vrouw kleden. Hoe gelukkig was ik. Dat gevoel.. En zo verstreken de maanden, de jaren. Mijn vrouw was (en is) mijn steun en toeverlaat, ik hou ook zielsveel van haar en zij van mij. Dat is gelukkig nooit veranderd.
Op enig moment voelde ik het verlangen om er nog iets vrouwelijker uit te zien, want mijn ‘kale inhammen’ waren weinig vrouwelijk. Ik wilde mooie vrouwelijke maar wel beschaafde ‘lokken’. Dus ik zocht op internet en vond iets. Een bedrijf dat haarwerken levert in alle vormen. Ook voor mijn ‘probleem’.
Dit was best wel een stap. Ik wilde geen mail sturen. Ik dacht; ik kan beter bellen, dan hoor ik gelijk of dit wel een goed keus zal zijn en of men het verhaal snapt. Want in mijn optiek was ik een uitzonderlijk geval, wie heeft nou zoiets?! En snappen ze het niet, hang ik gelijk weer op. Anoniem en geen man overboord.
Dus ik belde. En wat was ik blij dat ik heb gebeld. Ik merkte direct al dat men niet ‘in shock’ was, toen ik mijn verhaal deed. Het voelde ook fijn en ‘veilig’. Degene aan de telefoon was vol begrip en zei dat ik zeker niet de enige was die dit verlangen heeft. En dat ze er alles aan willen doen om jou dat fijne, vertrouwde gevoel te geven. Een gevoel van: ‘Je doet er toe, je bent niet raar, je mag er zijn, ze zijn er om jou te helpen…’ dat voelde voor mij heel erg fijn en geruststellend.
Hierdoor ging ik met iets minder zwaar gemoed naar Groningen en daar heb ik voor het eerst in mijn leven iets toegevoegd aan mijn ‘vrouwelijke looks’. Mijn vrouw was met me mee en ze zag wat dit voor een impact op mij had. Ze had tranen in de ogen. Ik ook. Wat een vrouw, wat een liefde. En dank aan die mensen van Frans Koopal. Ook zij maken indruk zoals ze meeleven en meedenken. Eindelijk, ik ben niet de enige. Ik ben niet gek. Ook ik mag me vrouw voelen en een vrouw zien als spiegelbeeld.
Dank lieve mensen, dank lieve vrouw, dank aan allemaal die dit zullen lezen. Het klaart de lucht een beetje en misschien ga ik toch uiteindelijk de gordijnen opendoen en mezelf tonen….als vrouw. Dank.
