Vaak willen mensen iets wat ze niet hebben. Een droom die uit elkaar spat wanneer ze een blik in de spiegel werpen.
Mijn hele leven keek ik naar mensen met (in mijn ogen) weelderig haar. Alsof die mensen nooit een bad hair day hebben.
Ze worden wakker met gestyled haar? Waarom is het zo oneerlijk verdeeld in de wereld. Al zegt iedereen dat mijn dunne (sliertige) haar alleen wat verzorging nodig heeft, maar dan best wel okay is. Hoezo alleen een beetje verzorging? Ik loop iedere kapper af, om er vervolgens (na een hoop geld te hebben afgerekend) gedesillusioneerd vandaan te komen.
De een geeft me zo’n advies, de andere raad me een” betere” coupe. Al met al zouden extensions dé oplossing zijn. Echter er werden aan mijn dunne haren, lange haren toegevoegd, maar bovenop en in het gezicht bleef het dun. Toen na een poosje de extensions, zelfs met mijn eigen haar, uitgevallen waren, werd ik er nog verdrietiger van. Dan maar een pruik…zo kon het niet langer.
Het gevoel, of moet ik zeggen de beslissing om naar Frans Koopal te gaan, gaf me al rust. De rust werd s’nachts weer verstoord door een aantal vragen. Wat zou het doen met mijn eigen haar, kon het wel doorgroeien of zou het verstikken? Stel dat er wind of regen is, hoe zou dat gaan? De nacht kwam ten einde en een nieuwe zenuwachtige dag volgde.
Met een hoop vragen (die ik maar voor mezelf op een briefje had gezet) stapte ik, na een afspraak, bij Frans Koopal binnen. Hier keken ze niet, zoals anderen naar mij keken. Hier werd voor mij naar een oplossing gezocht. Nadat ik mijn wensen had verteld en zenuwachtig naar het briefje zocht, kon het passen beginnen.
Vrolijk..ja heel vrolijk en blij, werd ik van ieder nieuw haarwerk, wat op mijn hoofd werd gezet. Mijn dag kon niet meer stuk, wat had ik me druk gemaakt voor niks! Er werd duidelijk uitgelegd over de behandeling, en samen met mij geoefend om het haarwerk op de juiste manier op te zetten.
Eindelijk, ja eindelijk had ik het mooie haar waar ik van had gedroomd. Nee, het was uiteindelijk niet lang, dik en golvend (bleek toch niet bij mij te passen), maar een kort pittig kapsel. Ik hoef het maar uit te schudden (voor ik het opzette) om er fantastisch uit te zien.
Het briefje kwam (overbodig) nog tevoorschijn. Alle vragen en angsten waren al bij de eerst uitleg weggenomen. Gewapend met een tasje (vol verzorgingsartikelen) en een mooie haardos op mijn hoofd, liep ik met een brede glimlach de zaak van Frans Koopal uit.
Nu na zovele jaren kan ik nu lachen om deze onzekere tijd en zoektocht. Nu ben ik sterk, blij en relaxed als ik in de spiegel kijk.
Lidia
