Artikel For You Magazine najaar 2019.
Hermi (67): Toen ik in 2016 de diagnose borstkanker kreeg en duidelijk werd dat ik mijn haar zou verliezen, dacht ik gelijk terug aan die vreselijke scene uit Turks Fruit. Dat Monique van de Ven wakker wordt met allemaal plukken haar op haar kussen. Afschuwelijk vond ik dat en nu zou mij hetzelfde gebeuren. Ik was er zo bang voor, meer dan bang.
Het is niet eens dat ik zo blij was met mijn eigen haar. Ik had echt fluthaar. Ik er miljoenen producten instoppen en uur bij de kapper zitten, maar als er dan een briesje op kwam zetten zakte het weer als een hoopje ellende in elkaar. Het was piekerig, dus en als ik het in een staartje deed bleeft er niets van over. Maar toch lukte het me niet om het te relativeren. Het verliezen van mijn haar stond voor mij gelijk aan kanker. Aan de dood.
Zo’n vijf jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met de diensten van Layla Koopal toen mijn beste vriendin borstkanker kreeg. Toen het voor mij zo ver was, heb ik haar ook gelijk opgebeld en uitgelegd wat er aan de hand was. Ik heb ook enorm veel vragen gesteld en heb haar aangegeven hoe ongelooflijk eng ik het vond. Ik gaf aan dat ik het niet spannend vond om naar de afspraak te gaan, maar dat ik doodsbenauwd was voor het moment dat mijn haar eraf moest. Ik gaf gelijk in het telefoongesprek al aan dat ik waarschijnlijk veel tijd nodig had, en vroeg of er ruimte was om mijn angst weg te kletsen.
Eigenlijk wist ik wel dat het geen probleem zou worden, maar toen ik dat gelijk bevestigd kreeg, was dat toch een opluchting. Ze zei tegen me: ‘Meid, je kunt zo blijven zolang je wilt, als je maar niet de hele nacht blijft zitten.’ Zo nam ze gelijk at spanning weg zonder mijn angst aan de kant te zetten. Dat maakte het niet minder erg, maar ik mocht er in ieder geval over praten.
De eerste afspraak was eigenlijk heel prettig. Ik ontmoette mijn vaste consulente Carolien onder het genot van een kopje koffie, bonbons, een koekje. Ik werd er gelijk al wat rustiger van. Natuurlijk greep de angst me weer naar de keel toen we de ruimte binnen gingen waar hét ging gebeuren. ook toen bleef Carolien heel warm en begripvol. Ze is enorm professioneel, maar ik merkte dat haar begrip en openheid vanuit haar hart kwam. Echt als een tweede natuur, dat kun je niet leren in een cursus. Geen enkele keer heeft ze tegen me gezegd: ‘Zo erg is het allemaal niet, je krijgt straks een mooi haarwerk.’ Dat had ik ook echt vreselijk gevonden, maar ging het helemaal niet. Mijn gevoelens werden herkend, erkend.
Het geluid van de tondeuse kan ik nog steeds horen. Ik zat in de stoel, op een plek die ik zelf had uitgekozen, en keek strak naar beneden. Ik zag de haren op mijn schoot vallen en was verbaasd over de hoeveelheid. Ik had toch van dat dunnen fluthaar? De spiegels waren op mijn verzoek bedekt. Ik wilde er niets van zien. Normaal wil ik alles weten en tijdens de gesprekken met artsen leg ik een telefoon op tafel zodat ik alles thuis nog eens rustig terug kan luisteren. De kanker, de behandelingen, ik het allemaal aan, maar mijn kale hoofd wilde ik niet zien.
Toen het klaar was, en het was allemaal heel emotioneel geweest, werd het ineens anders. Ik mocht pruiken passen en langzaam werd het steeds leuker. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wat enig, krijg ik nu ineens mooi haar? Wil ik het dan lang? Of heel weelderig? Wat als ik een haarstuk neem dat me ‘mevrouw Hermi’ maakt? Of ‘filmster Hermi’? Na al dat lachen, gieren, brullen wilde ik natuurlijk vooral mezelf blijven, dus kwamen we uit op een prachtig haarwerk dat ik nu mijn Hermi-haar noem.
Het haarwerk gaf mij het kapsel dat ik altijd al gewild had. Waar ik altijd ie miljoenen producten voor in mijn haar smeerde, maar nu had ik het gewoon. En het bleef in model! Wat een ontzettend leuk en bijzonder moment was dat. Ik paradeerde door de winkel met toeters en bellen in mijn hart en ziel. Ineens was het feest.
Ik moet trouwens ook zeggen dat de nazorg heel goed was. Als het haarwerk niet lekker zat of ik een probleem had met mijn hoofdhuis, kon ik altijd terecht. Ik ben inmiddels uit het kankertraject, maar door de chemotherapie en de medicatie ik moet slikken omdat ik hormoongevoelige kanker heb gehad, heb ik alopecia gekregen. Dat is een haaraandoening waarbij j e tijden een heel willekeurig proces je haar verliest. Daarom heb ik een tweede exemplaar besteld van mijn haarwerk. Daarnaast wil ik nu lekker gaan experimenteren met andere kapsels. Ik zie het echt als een mooi modeaccessoire en wil alles proberen. Misschien neem ik wel gewoon drie verschillende en kijk ik per dag welke Hermi ik wil zijn!
