Mijn “haar” heeft me verlaten. Niet omdat het moest van mij maar omdat het blijkbaar nodig was. Haar, wat heb ik je aangedaan? Haar, het mooiste wat ik bezat, naast mijn gezondheid, toch wilde je niet meer bij me horen.
Wat je achter liet was een kale vlakte of moet ik zeggen een kale kop?
Het was zo gewoon om “haar” op mijn hoofd te voelen. Het was soms (onbewust) dat ik boos op je was, omdat je niet wou zitten zoals ik het graag wenste. Maar om nu gelijk als reactie het hazenpad te kiezen en mij met een kale schedel achter te laten? Sorry “haar” dit heb ik niet verdiend. Het voelt vreemd om met mijn handen over mijn kale bolletje te wrijven. Het voelt vreemd om voor een vervanging van jou naar een haarwerk zaak te moeten gaan.
Het is niet leuk ,maar het is niet anders. Wat er nu is gebeurd, is vreemd. Plots kon ik kiezen uit verschillende haarwerken (modellen). Plots kon ik mijn “droomkapsel” zomaar hebben. Okay, s’avonds keek ik weer tegen de kale bol aan, waar ik dan snel een bamboemuts over doe. Als ik s’morgens wakker word, hoef ik geen moeite te doen met allerlei gels e.d. Binnen een minuut heb ik het haar in model en kan er weer tegen aan.
“Haar” je hebt me verlaten, maar je hebt me ook iets moois terug gegeven, of moet ik zeggen…Frans Koopal Haarwerken heeft mij iets moois teruggegeven?
