Een heer met klamme handen begroette mij. “U mag best weten dat ik erg nerveus ben.” zegt hij. Na het gebruikelijke kopje koffie met lekkers en wat geruststellende mededelingen, zag ik dat hij iets rustiger werd. “Ik heb alopecia en langzaam weet ik niet meer hoe ik mijn haar nog moet en kan camoufleren. Elke keer als ik buiten ben (geweest) voel ik de mensen kijken naar de kale plekken, die ik (haast automatisch) probeer te corrigeren. Ik ben teneinde raad en hoop dat u mij kunt helpen.”
Aangezien de alopecia een grillige haarziekte is die ten alle tijden kan veranderen, moeten we de beste keuze vinden. De heer was echter duidelijk, een pruik wilde hij absoluut niet. De vooraanzet van het hoofd en de kruin waren zonder haar. Normaal gesproken kan je daar dan een oplossing voor bedenken in de vorm van een maatwerk. Dat de kruin” kalend” was, hoefde geen probleem te zijn echter de voorkant en de kale plekken hier en daar vormden het grootste probleem, gaf de heer aan.
Ik wees de heer op de veranderende situatie telkens als er weer een ander kale plek zou komen. “Dan kom ik wel weer terug voor de vervolgstap” sprak de man hoopvol. Nadat we een aantal mogelijkheden hadden doorgepast, werd de heer zichtbaar blij en rustig. “Mag ik, voor ik een definitieve keuze maak, nogmaals terug komen en een goede vriend meenemen?”. “U bent ten alle tijde welkom”, gaf ik hem aan.
Het is verstandig om alle mogelijkheden – met uw goede vriend – samen te bekijken om daarna de beste keuze te kunnen maken. Hierna kreeg ik een warme handdruk met de mededeling dat hij nu opgelucht en toch een stuk rustiger was geworden met de vele oplossingen die hem geboden waren. De stoel liet een afdruk van zijn natte rug zien nadat hij was vertrokken. Wat ben ik dankbaar dat ik mensen met “haarproblemen” kan en mag helpen.
