Al jaren komt een moeder met haar dochter, allebeide met de haarziekte Alopecia, mij 2 keer per jaar bezoeken voor ‘nieuw haar’. Na zoveel jaren zet ik de nodige haarwerken voor ieder klaar en helpen ze zichzelf met de nodige commentaren op elkaars keuze. Ik geniet elke keer, want zowel moeder als dochter kunnen echt alles op hebben (al vinden ze dat zelf niet).
Vorig jaar begon de (puberende) dochter zich wat af te zetten en wilde ook gekke kleuren in het haar. Deze keer zag ik in de agenda 2 afspraken staan; één bij mij en de andere bij mijn collega. Verbaasd vroeg ik of er een fout was gemaakt bij de afspraak.Al snel werd duidelijk dat de dochter nu met een vriendin kwam en in een andere ruimte wilde passen.Zo gezegd zo gedaan. Van tijd tot tijd kwam dochter binnen om haar keuze te laten zien; “Wat vind je hiervan?”. Toen er eindelijk een keuze was gemaakt kwamen ze de keuze van moeder keuren. Hier komen allerlei namen voorbij waar het kapsel aan doet denken, gevolgd door de nodige lachsalvo’s.
Terwijl voor iedereen duidelijk werd waar ze mee naar huis zouden gaan, keek de vriendin nog gauw in de spiegel. Het haar van de vriendin zat vast in een knotje en werd opnieuw los gemaakt. Er kwam een prachtige krullenbos onder de knot vandaan. Ik keek naar deze verstopte en volgens vriendin verschrikkelijke krullenbos verzuchtte en zei: “Wauw, ik wou dat ik zulke mooie krullen had!”, waarop de dochter verzuchtte: “Ik wou dat ik ‘haar’ had”.
Moeder pakte haar dochter met liefde beet en zei: “Gelukkig kunnen wij wel altijd onze eigen haarwerken in elke vorm en kleur uitzoeken. Een knuffel doet ook nu weer wonderen. Nog een laatste trotse blik in de spiegel en blij gaan ze weer de deur uit.
Iedereen wil wel eens iets anders. Heb je krullen dan wil je graag stijl haar, heb je stijl haar dan heb je het liever met slag. Is het blond dan wil je liever donker, is het kort dan wil je het liever lang.
