Tja, op een gegeven moment wordt je verteld dat je bij de behandeling van deze ziekte ook je haar gaat verliezen. En zoals bij elk nieuws geef ik mezelf een week om aan het idee te wennen. En wat moet, dat moet. Er is geen keuze. Dus maar een afspraak gemaakt om een haarwerk uit te kiezen.
Carolien stelde me heel lief op mijn gemak: kopje thee, mooie ruimte enzovoort. Ze haalde drie dozen op en toen begon het passen. Ik wilde graag een haarwerk dat zoveel mogelijk op mijn eigen haar leek. We probeerden ze alle drie. Opeens dacht Carolien aan nog een model, en dat was perfect.
Wat ik ontzettend knap vind, is dat er een enorme hoeveelheid haarwerken aanwezig is en dat er dan de juiste uitgezocht kan worden. De medewerksters moeten dus alle modellen kennen en weten te vinden. Met een goed gevoel ging ik naar huis: als het zover was, zou ik me met dit haarwerk (Daisy) wel prettig voelen.
En zoals voorspeld was: in de loop van de tweede week na de eerste kuur een hand vol haar, dus gelijk maar weer een afspraak. Nu was Anneke mijn begeleidster; ook heel lief. Ik wilde mezelf niet zien tijdens het weghalen van mijn haar, dus ik heb de stoel maar omgedraaid, weg van de spiegel. Natuurlijk was het wel confronterend om je haar op het kappersschort te zien vallen. Ik zag mezelf pas weer in de spiegel met mijn haarwerk op en het zag er goed uit.
Omdat onze dochter in de buurt woonde, zijn we nog even bij haar langsgegaan voor een kopje thee. En… ze zag er niks van. Ze zei later tegen haar zus dat ze dacht dat ik naar de kapper was geweest. En er zijn meer mensen die het niet zien, maar ja, het praat zich rond en mensen reageren nu met opmerkingen dat ze mijn haarwerk mooi vinden. Wat wil je: het zit altijd goed, vergeleken met je eigen haar.
In het ziekenhuis had ik een folder gekregen van de workshop ‘Look Good…Feel Better’. Geweldig: drie schoonheidsspecialistes en Layla gaven ons een workshop over wat deze ziekte met ons uiterlijk doet en hoe we onszelf toch mooi kunnen maken. Allemaal vrijwilligerswerk. Verwennerij met allemaal lotgenoten. Layla ging aan iedereen vragen of er nog probleempjes waren met het haarwerk, en die loste ze ter plekke op, bij iedereen! Ook liet ze zien wat er nog allemaal mogelijk was met de doekjes en andere producten.
Alles bij elkaar is deze ziekte een heel heftig gebeuren. Wat is het dan ontzettend fijn dat je terecht kunt bij zulke lieve mensen, die volledig begrip hebben voor je situatie en je zo goed mogelijk helpen! Daar wil ik jullie allemaal hartelijk voor bedanken.
Lees het originele artikel hier: ‘ik heb de stoel maar omgedraaid’.
