Ingezonden verhaal
Steeds onzekerder werd ik als ik in de spiegel keek. Kleding passen was niet meer leuk, want ik kon alleen maar kijken naar dat zielige bosje haar en het werd steeds erger. Zowel het haar als mijn eigenwaarde ging achteruit. Zoveel mogelijk bleef ik in huis om niet de priemende blikken te voelen. De noodzakelijke dingen buiten de deur, deed ik bij voorkeur op tijden dat er weinig mensen waren.Met een pet verhulde ik de kale plekken. Het was een gevecht met mezelf en de aanblik in de spiegel.
Langzamerhand begon ik te beseffen dat dit geen “leven” was,en zeker niet de vrouw die ik wilde zijn. Maar wat was dan de oplossing?
Een pruik? Alleen al bij de gedachte kreeg ik kippenvel. Zo’n dooie marmot op mijn hoofd? Ik gruwde bij de gedachte, maar ook bij het idee om zo verder te leven. Ik moest mezelf aanpakken. Te kiezen of ik zo wilde blijven leven in de wereld van onzichtbaarheid, of om voortaan weer zichtbaar te zijn met meer zelfvertrouwen.
Met “haar” zou ik ….
Ja,en dan..?
Ik moest lachen om mezelf. “Zielig doen, klagen en verstoppen” heeft nu lang genoeg geduurd. Kom op meid, je moet een beslissing nemen!
Het alternatief om mezelf weer “mooi met haar” te zien, was een afspraak maken met Frans Koopal. De website gaf de nodige informatie waar ik blij van werd….maar toch? De onzekerheid bleef aan me knagen. Uiteindelijk alle moed verzameld en een afspraak gemaakt.
De dame aan de telefoon was heel aardig en zei dat ik nergens toe verplicht was, en alles op mijn gemak kon passen. Dit stelde me gerust en was blij met het idee dat, als het niks voor mij was, er geen kosten aan verbonden waren. Tevens vertelde ze mij dat ik me dat ik met een doktersverklaring voor een vergoeding in aanmerking zou komen. Dat laatste was niet mijn grootste zorg, maar wel fijn om te weten. Eerst de stap naar naar Frans Koopal om te weten of het wat voor mij was.
De afspraak had ik zo vroeg mogelijk gemaakt, wat mij zekerheid gaf. De ontvangst was hartelijk en met een kopje koffie in een aparte paskamer, zonder andere mensen erbij, gaf me rust. De vele pruiken die stonde uitgestald op poppen, keken mij hoopvol aan. Ze nodigden me uit om te passen. In stilte had ik al een keuze gemaakt. De grote voorraad pruiken/haarwerken, die ik te zien kreeg verraste mij nog meer positief. Gelukkig kreeg ik advies en uitleg. Achteraf viel er een last van mijn schouders, bij het zien en passen van mijn nieuwe “ik”.
Had ik me hier zo druk over gemaakt? Was dit waar ik bang voor was? Ik keek in de spiegel en zag mezelf veranderen in een prachtige, krachtige vrouw vol zelfvertrouwen.
Maar plots overviel me weer de angst,”wat zal een ander ervan zeggen?” Zou ik” hiermee” de straat op durven te gaan? Even twijfelde ik tussen, wat anderen ervan zouden zeggen, of wat ik er zelf van vond. Dat gaf de doorslag! Het leek wel of ik op wolkjes liep toen ik “MET HAAR” de salon verliet. Mijn nieuwe “haar” gaf me bijna vleugels van trots en blijheid. In jaren had ik me niet zo goed gevoeld. De eerste die ik tegenkwam zei gelijk ,”meid wat zit je haar prachtig”, een groter compliment had ik niet kunnen krijgen. Alsof dit het laatste duwtje in de rug was. Trots kon ik niet genoeg naar mezelf in de spiegel kijken. Een lipstick (die ik al jaren niet meer had opgedaan) gaf mij gezicht en mond een extra compliment. Mijn spiegelbeeld loog niet! Ik voelde me beter dan ooit.
De dag erna was ik wel een beetje zenuwachtig of ik nog zo blij zou zijn met mij nieuwe haarwerk. Maar bij het ontwaken zag ik mijn nieuwe “ik” op een stander staan. Mijn zelfvertrouwen kreeg door dit nieuwe haarwerk een mega boost. Nu nog de garderobe en ik wil me nooit meer verstoppen of onzeker voelen, als toen met het dunne haar. De wereld lachte me toe,en ik lachte naar mezelf in deze wereld. Ik wil nooit meer terug naar de tijd van dun haar en onzekerheid.
Dank aan het team Frans Koopal.
Ik me nog nooit zo goed gevoeld en dat allemaal door jullie hulp en advies.
Truus.
