“Gezellig! We hebben een afspraak.”, zegt de oudste van de drie dames bij binnen komst. “Nou gezellig, wees welkom.”, begroet ik ze. “Gezellig??? Zo gezellig vinden we het niet!”, en hierbij voel ik de gespannen sfeer. Ik begeleid ze naar een van de royale paskamers en biedt ze een lekker kopje koffie/thee aan met wat ‘gezelligheid’ erbij.
Onwennig en met boze blikken kijken ze me aan. Ik probeer de sfeer wat om te buigen en vraag wat ze graag zouden willen. “Gezondheid natuurlijk!”, wordt er in koor tegen mij geroepen. “Ik begrijp dat dat uw liefste wens is en ik zou u dat graag willen bieden.”. Halsstarrig kijken ze elkaar aan.
Ik vraag wat ik hun mag laten zien. Er heerst een stilte. “U begrijpt natuurlijk wel dat we hier niet voor onze lol zitten.”, zegt de oudste dame. Ik probeer de sfeer om te buigen, tenslotte hebben ze wel de stap gezet om binnen te komen.
Na wat algemene informatie gegeven te hebben, voel ik de sfeer meer ontspannen worden. “We willen ook graag hoedjes en mutsen zien.”, reageert één van de dames op mijn vraag of ze mee wil kijken naar de collectie in een andere ruimte. De dame in kwestie: “laat hier maar wat zien!”. Met veel liefde probeer ik een keuze te maken wat bij haar zal passen. Na meerdere gepast te hebben zeggen de dames, “U hebt té veel keuze.” Ik probeer te ontdekken welke niet in de smaak valt en berg deze weer weg.
Uiteindelijk zie ik toch een kleine glimlach. Bij het afscheid nemen zeggen ze met z’n drieën: “U hebt ons fijn en geduldig geholpen…en eerlijk is eerlijk het is toch nog een gezellige morgen geworden, bedankt.”. Met dit compliment is mijn dag weer goed.
