Al jaren verberg ik de kale plekken op mijn achterhoofd. Geen punt zou je zeggen, want het lange haar valt er overheen. Als ik het bij elkaar bind in een staart, ben ik bang dat de kale plek zichtbaar is. Ik realiseer me dat ik altijd veilig met de rug tegen de muur aan wil zitten, geen pottekijkers achter me. Ik realiseer me ook dat ik om de minuut aan mijn haar voel of de kale plekken wel bedekt zijn.
Nu heb ik een nieuwe droombaan aangeboden gekregen. Een baan waar men ook achter me gaat plaatsnemen. Dit is het moment van de waarheid, ik moet nu iets beslissen. Een keuze om me niet langer te verbergen en eindelijk zonder angst te leven. Onzeker als ik ben over mijn haar, wil ik niet langer het risico nemen. Eindelijk heb ik de stap genomen om naar een haaraanvulling te gaan kijken.
Spannend was het wel, zou het zichtbaar zijn? Moest ik mijn eigen hoofd kaal scheren? Hoe zou het blijven zitten bij een harde wind? Allemaal vragen waar ik een antwoord op wil hebben voordat ik een beslissing ga nemen. Na al een paar minuten viel er een last van mijn schouders. Mijn vriendin zag het ook en gaf me een knipoog.
Wat een geweldig ontvangst en zoveel keuze. De haarwerkster liet meerdere mogelijkheden zien en beantwoordde al mijn vragen. Mijn grootste angst om mijn hoofd kaal te moeten scheren, werd gelijk van tafel geschoven. Ik kon mezelf blijven, met een kleine aanvulling of met een heel haarwerk. Geweldig wat een wereld van verschil en daar had ik mezelf nu zo druk over gemaakt? Mijn vriendinnen weten hoeveel verdriet ik heb van deze kale plek, maar dat gaat dus nu veranderen!
Ik kan mijn leven (en mijn droombaan) nu met vertrouwen tegemoet gaan. Bedankt dames van Frans Koopal.
