Een moeder en dochter (met prachtige natuur krullen) komen op de afgesproken tijd binnen. Na de gebruikelijke koffie/thee met verwennerij, neemt de dochter het woord: ‘Mijn moeder had hetzelfde mooie haar als ik, helaas is er niet veel meer van over.”
Ik kijk naar de moeder die, met een kleur van schaamte en opwinding, onwennig in haar kopje koffie roert. De dochter gaat verder: “Mijn moeder wil dolgraag haar kapsel terug”. Langzaam ontdooit moeder en begint haar wensen te uiten: “Ik ben altijd een vrouw geweest met makkelijk krulhaar, verder hoefde ik niets te doen, het haar zat altijd eigenwijs gezellig! En nu is er niet veel meer over van mijn krullen. Sterker nog, u ziet dat er helemaal nog weinig haar over is na alle jaren.”.
“Wat is uw wens?”, vraag ik. De lach wordt breeduit op haar gezicht en zegt: “Ik wil weer mezelf kunnen herkennen in de spiegel”.
Nadat ik een hele serie haarwerken uitgestald had, werd de kleur op haar gezicht steeds roder. “Wow, mag ik dat allemaal passen?”, vraagt ze.
We beginnen met het haarwerk wat ze als eerste aanwijst in een van de dozen. Nadat ik het eerste haarwerk op zet uit ze een vreugdekreet:
“Zo ben ik weer MARIETJE…!”. Zowel moeder als dochter beginnen spontaan te huilen van blijdschap. Mijn voorstel om nog meer andere modellen te passen wordt afgewezen: “Ik ben al helemaal blij en dit is het!”
Na enige aarzeling: “U legt deze wel apart hè?” zegt met nadruk, worden er toch nog meerdere modellen gepast. Alle Modellen worden wel goedgekeurd doch het eerste model heeft duidelijk voorkeur. “Mag ik deze wel gelijk meenemen?”. Een hele gelukkige moeder en dochter nemen giechelend afscheid: “Straks krijg ik nog sjans!”
Een mooie trotse Marietje gaat de deur uit met haar nieuwe haarwerk. Op de brug kijken ze nog een keer om en wuiven naar mij en maken een gek huppel pasje. Wat een haarwerk voor een verschil kan zijn is me ook nu weer duidelijk gemaakt.